حتی قبل از شروع همه گیری در 14 ماه پیش ، خانه های سالمندان منبع عفونت های بی نظیر و مقاوم در برابر آنتی بیوتیک شده بودند. این امکانات همچنین با مشکلات سیستمی مانند جابجایی زیاد در بین کارکنان خانه سالمندان و بازی در سیستم رتبه بندی دولت فدرال روبرو بود که قضاوت در مورد کیفیت خانه ها را برای خانواده ها سخت می کرد.

برای سالها ، مقامات بهداشتی فدرال و برخی از بیمه ها سعی کرده اند مراقبت بیشتر در خانه را تشویق کنند ، و بیماری همه گیر احساس فوریت ایجاد کرده است.

دکتر ساریتا موهنتی ، مدیر اجرایی بنیاد SCAN ، یک گروه غیرانتفاعی با تمرکز روی مسائلی که افراد مسن با آن روبرو هستند ، گفت: “این واقعاً الگوی چگونگی زندگی افراد مسن را تغییر داده است.” وی گفت ، اکثریت قریب به اتفاق آن بزرگسالان ترجیح می دهند با افزایش سن در خانه بمانند.

تونی شیكوتل ، وكیل مدافع وكیلای كالیفرنیا برای اصلاح خانه سالمندان در سانفرانسیسكو ، گفت: “آنچه اتفاق افتاده است نوع مناسبی برای اصلاح بازار خانه های سالمندان است.” وی گفت ، بعضی از خانواده ها در نهایت با مشورت در خانه سالمندان بدون مشورت زیاد مشورت كردند. وی گفت ، اما پس از تلاش برای مراقبت از منزل در هنگام شیوع همه گیر ، بسیاری از خانواده ها نگه داشتن یکی از اقوام مسن در خانه را یک گزینه مناسب دانستند.

خانه های سالمندان از خانه های صدقه در انگلستان و آمریکا که از فقرا مراقبت می کردند ، برخاستند. در ایالات متحده ، تصویب قانون تأمین اجتماعی در سال 1935 بودجه ای را برای مراقبت از سالمندان در ایالات فراهم کرد. تری فولمر ، رئیس بنیاد جان آ. هارتفورد ، یک گروه حمایت از بزرگسالان مسن تر ، گفت: 30 سال بعد ، برنامه Medicaid بودجه را گسترش داد و خانه های مراقبت طولانی مدت را برای مراقبت از سالمندان مهم دانست. دکتر فولمر گفت: “اگر خانه های سالمندان را پرداخت کنید ، همان جایی است که می روید.”

تا دهه 1970 بود که برخی از برنامه ها هزینه مراقبت در منزل را پرداخت کردند و تعداد ساکنان خانه سالمندان در سراسر کشور به آرامی کاهش می یابد ، با توجه به اینکه از نظر بنیاد خانواده قیصر میزان اشغال در سالهای اخیر به حدود 80 درصد رسیده است. .